Piękne kłamstwa

Każda jej miłość z nią zostawała. Właściwie to przechowywała każde uczucie jakie kiedykolwiek się w niej pojawiło. Nie potrafiła się ich pozbyć w żaden sposób. Mogła tylko je ignorować, udawać, że wcale ich tam nie ma, albo wmawiać sobie, że to wszystko wcale nie jest istotne. Gdyby wszystko było istotne to przecież już wcale nie umiałaby się uśmiechać, a nawet taki udawany uśmiech jest przecież ważny. Te uczucia były jej utrapieniem. Czuła jak wszystkie zbierają się w jej sercu, ale jej serce jak każde naczynie miało swoją pojemność i wiedziała, że choćby chciała to nie da się zgromadzić ich więcej. Zaczęła więc haotycznie szukać sposobu, żeby to wszystko z siebie wyrzucić. Nie pierwszy raz z resztą. Wiedziała jednak, że ostatni - cokolwiek by to miało oznaczać. 

Uczucia czekały uśpione, jakby miały nadzieję na lepsze czasy, które jak wiedziała nie nastąpią - ona by na to nie pozwoliła. "Ze wszystkich rzeczy wiecznych miłość trwa najkócej" - przypomniała sobie fragment książki Wiśniewskiego. Jej każda miłość była w pewien sposób jednak wieczna, choć bardzo chciałaby, żeby było inaczej.

Każda jej miłość nie tylko z nią zostawała. Każda kolejna była dojrzalsza i na swój sposób doskonalsza. Najłatwiej można było to poznać po jej notatkach. Pierwsze miłości były nie dość, że głupie i bezsensowne to niezwykle krótkie. Szybko stawały się powodem do wstydu. Nie mogły być szczęśliwe - nie miały prawa. Nawet miłość powinna być choć trochę uzasadniona. Jej ostatnia miłość była jednak dojrzała i piękna. W to przynajmniej chciała teraz wierzyć. Właśnie dlatego tak bardzo nie chciała o niej pamiętać. "Być może za mało dojrzała" - pomyślała.

Nie zrobił nic. Nic, co miałoby dla niej znaczenie. Może nie zrobił też nic ogólnie, ale tego nie chciała oceniać. Nie czuła się upoważnione. Ważne było jednak to, że z jej punktu widzenia było chytnie oziębły i obojętny. I to, że jego zachowanie było niespójne z tym, co mówił. Mowił z resztą co raz to inne rzeczy i to wcale nie pod wpływem emocji. Był przy tym smutny, ale spokony. Przerażająco spokojny. Ona pod wpływem emocji mówiła różne rzeczy. Te, które w danej chwili wydawały się jej prawdziwe, te które chciała, by były prawdziwe i te, które zupełnie nie były prawdziwe, ale chciała, by inni w to wierzyli. Kiedy mówiła, że jej bez niego lepiej to na prawdę w to wierzyła i przede wszystkim chciała w to wierzyć. Tak byłoby najlepej. Nie wiedziała wtedy jednak, że uczucie straty będzie do niej tak często wracać i to z taką siłą. Właściwie to wiedziała o tym doskonale, ale nie dopuszczała tej myśli do siebie. W końcu musiała się pozbyć tej wrażliwości i sentymentalności, bo to zawsze tylko same problemy. Miała nadzieję, że będzie silna, ale smutek był natrętny. Próbowała się go pozbyć na różne sposoby, ale tak na prawdę nic nie dawało efektów, a ona potrzebowała efektów natychmiast. Kto jednak jeszcze wierzy w przepisy typu "płaski brzuch w dwa tygodnie"? Ona nie wierzyła. Trudno było też oczwkiwać, żeby jej złamane serce i sponiewierana psychika miały się wyleczyć z dnia na dzień.

I wtedy zaczął mówić. Siedział wyciągnięty na krześle jak prezes jakiejś niezwykle ważnej, amerykańskiej firmy. Jego słowa w jednej chwili podważyły wszystko, w co o tej pory wierzyła, a wierzyła w to, że on ją rozumie. Choć troszkę. Nie musiał rozumieć wszystkiego. Sama czasem wszystkiego nie rozumiała, ale powinien chociaż przyjąć, że rzeczy, o których mówi są prawdziwe. Każde jego słowo jednak przeczyło temu, że on ją kiedykolwiek choć ordobinę rozumiał. Wszystkiemu co robiła przypisywał soją własną interpretację i nie brał pod uwagę tego, jak ona to odczuwała. Co gorsza jego interpretacje były nie tylko niezgodne z tym, co ona uważała. To co mówił okazało zupełnie odwrotne do tego, jak ona to by przedstawiła. Jego wersje były dla niej trudne do zrozumienia. Jeszcze trudniej było jej pojąć jak mógł z nią być, skoro tak źle o niej myślał. "Według Ciebie mysłałaś, że.. tak na pawdę myślałaś..." - mówił. Czy o ma mnie za psychopatkę, pomyślała? Czy można samemu nie wiedzieć jak interpretować własne myśli i jakie się ma przkonania? Czy można nie wiedzieć dlaczego jest się szczęśliwym, złym lub smutnym? Przecież ona wiedziała i umiała to wytłumaczyć. Dlaczego jej nie słuchał? Dlaczego musiał mieć własne wysłumaczenie?

Poczuła tak wielki żal, że jej serce tego nie wytrzymało. Jego słowa wywołały tsunami w jej organizmie. Fali smutku jaka w nią uderzyła nie udało jej się powstrzymać nawet na sekundę. Zazwyczaj wytrzywała dłużej. Czasami nawet potrafiła całkiem powstrzymać łzy, albo gdy ktoś ją pytał czy wszystko w porządku, użmiechnąć się i skłamać, że coś wpadło jej do oka. Tym razem było inaczej. 

Wstała i ruszyła w stronę drzwi, zbierając po drodze wszystkie swoje rzeczy. Miała wrażenie, że stoi przed nią obcy człowiek, ale najgorsze było to, że w tamtej chwili wiedziała, że dla niego ona jest zupełnie obcą osobą. To nie z nią się spotykał przez ten cały czas. Zatrzymał ją przy drzwiach, ale jedyne czego wtedy chciała to wyjść na świeże powietrze. Dusiła się. Wyrwała się więc i zaczęła schodzić po schodach próbując powstrzymać łzy. Zszedł za nią. Zdenerwowało ją, że się nie ubrał - przecież nie wróci z nim do środka. Zdenerwowała ją jego smutna, ale zarazem okrutnie obojętna mina. 

- Zaczekaj. - powiedział chwytając ją za ramię.

Nawet nie pamięta co odpowiedziała. Krzyczała. Przecież dla niego była i tak zawsze obcą osobą.

Jego obojętnośc była dla niej jak trucizna, którą ktoś powoli dodawał jej do pożywienia. Może właśnie dlatego praktycznie przestała też jeść i pić. Teraz wie, że miała jakąś wewnętrzną, wtedy jeszcze nienazwaną nadzieję, że cierpienie fizyczne pozwoli jej pozbyć się cierpienia psychicznego, albo chociaż częściowo je zagłuszy. Trucizna jednak cały czas dostawała się do jej świadomości, wlewała się drzwiami i oknami do jej pokoju. Nie mogła już znieść swojego pokoju i wszelkich zamkniętych pomieszczeń, w których złe emocje gromadziły się jak złowroga mgła i osiadały na wszystkim niczym kurz, by co chwię wznosić się na nowo, odbierać dech w piersiach. Wolałaby, żeby ją po prostu zastrzelił. 

Mogłaby dla niego góry przenosić, gdyby tylko o to poprosił, ale on nigdy o nic nie prosił. Mogłaby spełnić każde jego życzenie, ale on nigdy nie miał żadnych życzeń. Teraz mogła by po prostu zrobić wszystko, co uważałaby za słuszne. Nawet jeśli miałoby ją to kosztować cholernie dużo energii. Mogła, ale on jej nie pozwalał. Denerwował się, gdy próbowała cokolwiek naprawić, a jednocześnie twierdził, że chciał, żeby było jak dawniej. Wtedy, kiedy usłyszała to po raz pierwszy, przestała płakać i wiedziała, że będzie dobrze, bo jeśli się czegoś chce to zazwyczaj można to osiągnąć. Oni tego chcieli oboje. Mogła zadbać o to, by było jak dawniej. Ba! Mogła sprawić, żeby było o niebo lepiej. Nie pozwolił jej. Nie chciał. Jakże głupia była wtedy, że uwierzyła. Ludzie rzadko wiedzą czego chcą, a jeszcze rzadziej po to sięgają. 

Gdyby nie miała już nikogo na tym świecie najpewniej jej też by już tu nie było. Nieustannie żałowała więc, że jednak jeszcze ktoś został. Prawdopodobnie w pewnym momencie to jednak również przestanie mieć znaczenie. Nawet jej poczucie obowiązku nie było wieczne i niezniszczalne.

Gdyby nie miała już nikogo najpewniej wydałaby wszystkie pieniądze. W sumie nie mogła znaleźć żadnego uzasadnienia, dlaczego by tak zrobiła, bo wszystko opiera się na wierze, że nic już nie ma znaczenia. Dlaczego więc wydanie wszystkich pieniędzy miałoby cokolwiek zmienić? Mając pieniądze chyba po prostu łatwiej jest pięknie umrzeć. Umrzeć tak, żeby nikt nie wiedział, że tak miało być. Umrzeć tak, żeby inni mogli powiedzieć "przynajmniej robiła to co kochała" nie zdając sobie nawet sprawy z tego jak bardzo nieprawdziwe byłoby to zdanie.

Nie była smutna. Wcale. Ostatnio była nawet na swój sposób szczęśliwa. Śmiała się i tańczyła, śpiewała i emanowała czymś, co ktoś mógłby nazwać optymizmem. Ona jednak wiedziała, że to, co czuje jest dalekie od optymizmu, nawet jeśli tak dobrze optymizm potrafiło udawać. To była choroba, której nie dało się wyleczyć, która zaatakowała jej umysł już dawno i ciągle nawracała. Myślała o śmierci. Przerażało ją to, że te myśli o śmierci wcale jej nie przerażały. Właściwie to ją niesamowicie pocieszały. Uspokajała się myślami o śmierci. Myśli o śmierci motywowały ją do działania. Paradoksalnie to śmierć sprawiała, że potrafiła żyć dalej. "Przecież jeszcze zdążę umrzeć" - powtarzała sobie. "Nikt mi tego nigdy nie odbierze". Była to jedyna rzecz, która na prawdę była jej. Bezwarunkowo. Nie chciała jej stracić.