Piękne kłamstwa

Nie zrobił nic. Nic, co miałoby dla niej znaczenie. Może nie zrobił też nic ogólnie, ale tego nie chciała oceniać. Nie czuła się upoważnione. Ważne było jednak to, że z jej punktu widzenia było chytnie oziębły i obojętny. I to, że jego zachowanie było niespójne z tym, co mówił. Mowił z resztą co raz to inne rzeczy i to wcale nie pod wpływem emocji. Był przy tym smutny, ale spokony. Przerażająco spokojny. Ona pod wpływem emocji mówiła różne rzeczy. Te, które w danej chwili wydawały się jej prawdziwe, te które chciała, by były prawdziwe i te, które zupełnie nie były prawdziwe, ale chciała, by inni w to wierzyli. Kiedy mówiła, że jej bez niego lepiej to na prawdę w to wierzyła i przede wszystkim chciała w to wierzyć. Tak byłoby najlepej. Nie wiedziała wtedy jednak, że uczucie straty będzie do niej tak często wracać i to z taką siłą. Właściwie to wiedziała o tym doskonale, ale nie dopuszczała tej myśli do siebie. W końcu musiała się pozbyć tej wrażliwości i sentymentalności, bo to zawsze tylko same problemy. Miała nadzieję, że będzie silna, ale smutek był natrętny. Próbowała się go pozbyć na różne sposoby, ale tak na prawdę nic nie dawało efektów, a ona potrzebowała efektów natychmiast. Kto jednak jeszcze wierzy w przepisy typu "płaski brzuch w dwa tygodnie"? Ona nie wierzyła. Trudno było też oczwkiwać, żeby jej złamane serce i sponiewierana psychika miały się wyleczyć z dnia na dzień.

I wtedy zaczął mówić. Siedział wyciągnięty na krześle jak prezes jakiejś niezwykle ważnej, amerykańskiej firmy. Jego słowa w jednej chwili podważyły wszystko, w co o tej pory wierzyła, a wierzyła w to, że on ją rozumie. Choć troszkę. Nie musiał rozumieć wszystkiego. Sama czasem wszystkiego nie rozumiała, ale powinien chociaż przyjąć, że rzeczy, o których mówi są prawdziwe. Każde jego słowo jednak przeczyło temu, że on ją kiedykolwiek choć ordobinę rozumiał. Wszystkiemu co robiła przypisywał soją własną interpretację i nie brał pod uwagę tego, jak ona to odczuwała. Co gorsza jego interpretacje były nie tylko niezgodne z tym, co ona uważała. To co mówił okazało zupełnie odwrotne do tego, jak ona to by przedstawiła. Jego wersje były dla niej trudne do zrozumienia. Jeszcze trudniej było jej pojąć jak mógł z nią być, skoro tak źle o niej myślał. "Według Ciebie mysłałaś, że.. tak na pawdę myślałaś..." - mówił. Czy o ma mnie za psychopatkę, pomyślała? Czy można samemu nie wiedzieć jak interpretować własne myśli i jakie się ma przkonania? Czy można nie wiedzieć dlaczego jest się szczęśliwym, złym lub smutnym? Przecież ona wiedziała i umiała to wytłumaczyć. Dlaczego jej nie słuchał? Dlaczego musiał mieć własne wysłumaczenie?

Poczuła tak wielki żal, że jej serce tego nie wytrzymało. Jego słowa wywołały tsunami w jej organizmie. Fali smutku jaka w nią uderzyła nie udało jej się powstrzymać nawet na sekundę. Zazwyczaj wytrzywała dłużej. Czasami nawet potrafiła całkiem powstrzymać łzy, albo gdy ktoś ją pytał czy wszystko w porządku, użmiechnąć się i skłamać, że coś wpadło jej do oka. Tym razem było inaczej. 

Wstała i ruszyła w stronę drzwi, zbierając po drodze wszystkie swoje rzeczy. Miała wrażenie, że stoi przed nią obcy człowiek, ale najgorsze było to, że w tamtej chwili wiedziała, że dla niego ona jest zupełnie obcą osobą. To nie z nią się spotykał przez ten cały czas. Zatrzymał ją przy drzwiach, ale jedyne czego wtedy chciała to wyjść na świeże powietrze. Dusiła się. Wyrwała się więc i zaczęła schodzić po schodach próbując powstrzymać łzy. Zszedł za nią. Zdenerwowało ją, że się nie ubrał - przecież nie wróci z nim do środka. Zdenerwowała ją jego smutna, ale zarazem okrutnie obojętna mina. 

- Zaczekaj. - powiedział chwytając ją za ramię.

Nawet nie pamięta co odpowiedziała. Krzyczała. Przecież dla niego była i tak zawsze obcą osobą.

Jego obojętnośc była dla niej jak trucizna, którą ktoś powoli dodawał jej do pożywienia. Może właśnie dlatego praktycznie przestała też jeść i pić. Teraz wie, że miała jakąś wewnętrzną, wtedy jeszcze nienazwaną nadzieję, że cierpienie fizyczne pozwoli jej pozbyć się cierpienia psychicznego, albo chociaż częściowo je zagłuszy. Trucizna jednak cały czas dostawała się do jej świadomości, wlewała się drzwiami i oknami do jej pokoju. Nie mogła już znieść swojego pokoju i wszelkich zamkniętych pomieszczeń, w których złe emocje gromadziły się jak złowroga mgła i osiadały na wszystkim niczym kurz, by co chwię wznosić się na nowo, odbierać dech w piersiach. Wolałaby, żeby ją po prostu zastrzelił. 

Mogłaby dla niego góry przenosić, gdyby tylko o to poprosił, ale on nigdy o nic nie prosił. Mogłaby spełnić każde jego życzenie, ale on nigdy nie miał żadnych życzeń. Teraz mogła by po prostu zrobić wszystko, co uważałaby za słuszne. Nawet jeśli miałoby ją to kosztować cholernie dużo energii. Mogła, ale on jej nie pozwalał. Denerwował się, gdy próbowała cokolwiek naprawić, a jednocześnie twierdził, że chciał, żeby było jak dawniej. Wtedy, kiedy usłyszała to po raz pierwszy, przestała płakać i wiedziała, że będzie dobrze, bo jeśli się czegoś chce to zazwyczaj można to osiągnąć. Oni tego chcieli oboje. Mogła zadbać o to, by było jak dawniej. Ba! Mogła sprawić, żeby było o niebo lepiej. Nie pozwolił jej. Nie chciał. Jakże głupia była wtedy, że uwierzyła. Ludzie rzadko wiedzą czego chcą, a jeszcze rzadziej po to sięgają. 

Gdyby nie miała już nikogo na tym świecie najpewniej jej też by już tu nie było. Nieustannie żałowała więc, że jednak jeszcze ktoś został. Prawdopodobnie w pewnym momencie to jednak również przestanie mieć znaczenie. Nawet jej poczucie obowiązku nie było wieczne i niezniszczalne.

Gdyby nie miała już nikogo najpewniej wydałaby wszystkie pieniądze. W sumie nie mogła znaleźć żadnego uzasadnienia, dlaczego by tak zrobiła, bo wszystko opiera się na wierze, że nic już nie ma znaczenia. Dlaczego więc wydanie wszystkich pieniędzy miałoby cokolwiek zmienić? Mając pieniądze chyba po prostu łatwiej jest pięknie umrzeć. Umrzeć tak, żeby nikt nie wiedział, że tak miało być. Umrzeć tak, żeby inni mogli powiedzieć "przynajmniej robiła to co kochała" nie zdając sobie nawet sprawy z tego jak bardzo nieprawdziwe byłoby to zdanie.

Nie była smutna. Wcale. Ostatnio była nawet na swój sposób szczęśliwa. Śmiała się i tańczyła, śpiewała i emanowała czymś, co ktoś mógłby nazwać optymizmem. Ona jednak wiedziała, że to, co czuje jest dalekie od optymizmu, nawet jeśli tak dobrze optymizm potrafiło udawać. To była choroba, której nie dało się wyleczyć, która zaatakowała jej umysł już dawno i ciągle nawracała. Myślała o śmierci. Przerażało ją to, że te myśli o śmierci wcale jej nie przerażały. Właściwie to ją niesamowicie pocieszały. Uspokajała się myślami o śmierci. Myśli o śmierci motywowały ją do działania. Paradoksalnie to śmierć sprawiała, że potrafiła żyć dalej. "Przecież jeszcze zdążę umrzeć" - powtarzała sobie. "Nikt mi tego nigdy nie odbierze". Była to jedyna rzecz, która na prawdę była jej. Bezwarunkowo. Nie chciała jej stracić.

Uwielbiała wszystko planować. Posiadanie planu dawało jej poczucie bezpieczeństwa, którego bardzo potrzebowała. Chciała wiedzieć, że żyje po coś. Choćby tym "czymś" miała być gra według z góry ustalonego scenariusza. Napisała sobie ten scenariusz lata temu i za wszelką cenę chciała, żeby wszystko w jej życiu układało się tak, jak miało być. Każde odstępstwo ją denerwowało. Czuła, że traci swój jedyny sens życia, a wiedziała, że bez sensu życia nie da rady żyć dłużej na tym świecie. Nawet, kiedy wszystko szło zgodnie z planem było jej ciężko. Po co ma grać w przedstawieniu, którego nikt nie ogląda, kiedy wszyscy aktorzy chcą jak najszybciej zejść ze sceny. Co gorsza nie umiała się temu dziwić. Sama by uciekła.

Kiedy planowanie przestało ją uspokajać zaczęła stawiać sobie mnóstwo zasad. Chciała mieć zasadę na każdą okoliczność. Ciągle dodawała nowe, które miały ją uchronić przed wszelkim cierpieniem i motywować do działania, a tak bardzo brakowało jej tej motywacji... Tak więc każdego dnia powstawały nowe przykazania. Nie robić tego, robić tylko gdy, można tylko jeśli, nie można, koniecznie trzeba. Wszystkie te zasady okropnie ją męczyły. Niszczyły jej życie na każdym kroku, ale nie umiała się ich pozbyć. Już nie raz chciała przestać się do nich stosować i pewnego dnia postanowiła skończyć ze wszystkimi jednocześnie. Tak z dnia na dzień. Nie chciała już więcej zasad, które i tak sama notorycznie łamała. Od tego momentu nawet, gdy nachodziła ją ochota, by sobie czegoś zabronić lub nakazać to od razu ignorowała tę nową zasadę, którą najczęściej zdążyła już całkowicie poskładać w swojej głowie. Najczęściej też od razu łamała wszystkie zasady, które tylko przyszły jej do głowy. Niestety to nie sprawiło, że stała się szczęśliwsza. Wręcz przeciwnie - straciła ostatni filar, który podtrzymywał jej rozsypujące się życie.

Nie rozumiała dlaczego bez zasad i planu czuła się jak idiotka. Co gorsza bez tego traciła osłonę, która oddzielała ją od wszelkiego zła. Inni jednak żyli bez tej niewidzialnej bariery i świetnie sobie radzili. Robili bez zasad wszystko to, czego ona nie umiała nawet z zasadami. Nie rozumiała dlaczego takie podejście nie działa. Przecież jej poczucie obowiązku nie raz już doprowadzało ją do szaleństwa. Najwyraźniej nie odczuwała jednak poczucia obowiązku wobec siebie - inaczej zasady powinny działać idealnie. Wszyscy z jej otoczenia potrafili się od niej odciąć, jakby nigdy nie istniała, jakby nigdy nie mówili jej tych wszystkich pięknych kłamstw. Z dnia na dzien potrafili zmienić podejście i było to dla nich tak naturalne jak oddychanie. Ona próbując naśladować ich reakcje zasypywała się zasadami. Chciała po prostu zachowywać się jak normalny człowiek. Chciała to na sobie wymusić. Nie potrafiła.

Nie mów prawdy. Przede wszystkim już nigdy nie mów prawdy. Nawet nie myśl o prawdzie. Prawda to najgorsze, co istnieje na tym świecie. Szczególnie jeśli się wierzy w to, że prawda wciąż na tym świecie istnieje...